گالیله اولین کسی بود که با تلسکوپ خود در سال 1610 زحل را رصد کرد و کمی هم بهت­زده شد. او سیاره را اینگونه توصیف نمود: «گوش دارد و از سه جسم کنار هم با زاویه­ای ثابت، که وسطی حدود سه برابر دوتای دیگر است، تشکیل شده است.» او وقتی بیشتر حیرت­زده شد که دو سال بعد ملاحظه نمود دو جسم خارجی محو شده­اند. او با تعجب از خود پرسید: «آیا زحل بچه­هایش را بلعیده است؟» و زمانی که در سال 1613 دوباره ظاهر شدند بیشتر سردرگم شد. در سال 1655، کریستین هویگنس (Christiaan Huygens) با تلسکوپی بسیار بهتر به رصد زحل پرداخت و اظهار داشت که زحل با یک سیستم حلقوی احاطه شده است. او نوشت: «زحل با یک حلقۀ نازک و مسطح، بدون تماس در هیچ نقطه­ای، احاطه شده است، و نسبت به دایرﺓالبروج مایل است.»

با بهبود تلسکوپ­ها، جزئیات بیشتری دیده می­شد. درسال 1675، جیووانی کاسینی (Giovanni Domenico Cassini) مشاهده کرد که سیستم حلقوی از تعدادی حلقۀ کوچک­تر که با شکاف­هایی از هم جدا شده­اند، تشکیل شده است. بزرگ­ترین این شکاف­ها به شکاف کاسینی  معروف شده است (Cassini’s Division). در اواسط قرن نوزدهم، جیمز ماکسول (James Clerk Maxwell) نشان داد که حلقه­های یک­پارچه و جامد نمی­توانستند پایدار باشند و از هم می­پاشند. پس سیستم حلقوی باید از تعداد بی­شماری ذره، که به­صورت جداگانه به­دور زحل می­چرخند، ساخته شده باشد. این­مطلب ضمناً می­فهماند که سرعت گردش دوایر مختلف حلقه­ها یکسان نبود. در سال 1895، جیمز کیلر از رصدخانه لیک[1]، با مطالعۀ طیف­نگاری سیستم حلقوی، این موضوع را ثابت نمود.
 
کتاب "درآمدی بر نجوم و کیهان شناسی" صفحه ۱۴۵ و ۱۴۶

[1]- James Keeler of the Lick Observatory

Galileo first observed Saturn with his telescope in 1610 and became somewhat
perplexed. He described the planet as having ‘ears’ and composed of  three  bodies
which almost touched each other with that at the centre about three times the
size of  the outer two whose orientation was fixed. He became even more perplexed when 2 years later the outer two bodies had gone. ‘Has Saturn swallowed his children?’ he wondered. He became further confused when they reappeared in 1613. In 1655 Christiaan Huygens observed Saturn with a far superior telescope and suggested that Saturn was surrounded by a ring system. He wrote:
‘Saturn is  surrounded by a thin, flat, ring, nowhere touching, inclined to the
ecliptic’.
As telescopes improved, more details could be seen and, in 1675, Giovanni Domenico Cassini observed that Saturn’s ring system was composed of  a number of  smaller rings separated by gaps the largest of  which has become known as ‘ Cassini’s Division’. In the mid 1800s, James Clerk Maxwell showed that a solid ring could not be stable and would break apart so that the ring system must be made up of  myriads of  particles individually orbiting Saturn. This would imply that different annuli of  the rings would be moving at different speeds around  Saturn and this was proved when James Keeler of  the Lick Observatory made spectroscopic studies of  the ring system in 1895.

"Introduction to Astronomy and Cosmology" Page 113